Μια χρονιά περίεργη έλαβε τέλος για τον εξάστερο. Μια χρονιά με λάθη, με αλλαγές, με απαιτήσεις , με προσδοκίες που δεν εκπληρώθηκαν ποτέ, με το final-four να μην έρχεται ούτε φέτος και με τον χρόνο να νικά τον μεγάλο αρχηγό του Δημήτρη Διαμαντίδη και να σου αποδεικνύει ότι όσο ταλέντο και να διαθέτεις, όσο διάθεση και να διαθέτεις εγώ θα είμαι αυτός που θα βγω νικητής στο τέλος. Δημήτρης Διαμαντίδης τέλος λοιπόν για τους πράσινους!
Αυτό είναι και το χειρότερο που συνέβη φέτος για την ομάδα του τριφυλλιού. Τελείωσε η θητεία ενός παίκτη ηγέτη που ίσως δεν μπορέσει (το πιθανότερο) να αντικαταστήσει επάξια ποτέ. Η χρονιά ξεκίνησε με πολλές προσδοκίες και όνειρα από τους φίλους της ομάδας. Κύπελλο-πρωτάθλημα και final-four. Άλλωστε αυτό υποσχέθηκε και η διοίκηση. Με προπονητή τον Σέρβο Τζόρτζεβιτς, με νέους παίκτες στο ρόστερ, αλλά και παλιές μεγάλες αξίες (Διαμντίδης-Γκιστ-Φώτσης-Παπάς) όλοι πιστέψαμε ότι φέτος θα πετύχουμε τους στόχους!
Η χρονιά άρχισε ιδανικά. Μεγάλη νίκη κατά του αιωνίου και στο κύπελλο και στο πρωτάθλημα άσχετα αν η ομάδα δεν είχε καλή αγωνιστική εικόνα. Ο κόσμος πίστευε ότι ήταν θέμα χρόνου να βρει η ομάδα χημεία όταν όμως άρχισε η Euroleague εκεί φάνηκε ότι ο εξάστερος έχει προβλήματα. Οι νέοι παίκτες δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των παιχνιδιών και μοιραία ο Παναθηναϊκός έχασε κάποια παιχνίδια που παλιά τα έπαιρνε μόνο με την φανέλα ξεκούραστα. Έστω και δύσκολα και χωρίς η ομάδα να παίζει ωραίο μπάσκετ κατάφερε να περάσει στους 16 της Euroleague, να είναι πρώτη στο πρωτάθλημα και στο τελικό κυπέλλου.
Η συνέχεια δύσκολη με μικρό ρόστερ (λάθος επιλογές το καλοκαίρι) με κάποιους παίκτες να τραβάνε το κάρο με το φορτίο, η κούραση μεγάλη, οι υποχρεώσεις πολλές και με τον Σέρβο κόουτς να προσπαθεί να βελτιώσει τα κακώς κείμενα του καλοκαιριού με κάποιες προσθήκες παικτών (Ουίλιαμς, Χέινς, Χάντερ). Παρόλο αυτά το μεγαλείο του Παναθηναϊκού έλαμψε για άλλη μια φορά! Κατάφερε να περάσει στους προημιτελικούς της Euroleague ως τρίτος και να κρατά ζωντανό το όνειρο του final-four. Αντίπαλος του η ισπανική Λαμποράλ. Όμως εκεί φάνηκαν τα λάθη στο σχεδιασμό της ομάδας. Η Λαμποράλ πιο φρέσκια, πιο γρήγορα πόδια και με περισσότερες λύσεις από τον πάγκο ήταν αυτή που πήρε την πρόκριση για το final-four και άφησε τον Παναθηναϊκό για 5η συνεχόμενη χρονιά εκτός τετράδας.
Ο πρόεδρος Δημήτρης Γιαννακόπουλος πήρε την κατάσταση στα χέρια του, άλλαξε προπονητή, πήγε στη δοκιμασμένη λύση του Αργύρη Πεδουλάκη ώστε να μπορέσει να κατακτήσει τον τίτλο του πρωταθλητή Ελλάδος και να σώσει τη χρονιά. Έχοντας κατακτήσει το κύπελλο, έφτασε στον τελικό του πρωταθλήματος επικρατώντας δύσκολα στον ημιτελικό επί του ΆΡΗ με 3-2 νίκες. Αντίπαλος στον τελικό ο αιώνιος όπως και κάθε χρόνο. Οι πράσινοι θα είχαν μειονέκτημα έδρας στη σειρά και το γνώριζαν. Ο Πεδουλάκης κατάφερε να παρουσιάσει ένα πολύ καλό αγωνιστικό πρόσωπο και να κάνει το break από το πρώτο κιόλας παιχνίδι. Η συνέχεια όμως δεν ήταν ανάλογη. Σε μια συγκλονιστική σειρά, η καλύτερη όλων των εποχών, ο Ολυμπιακός έκανε τρεις νίκες στη σειρά (δύο στο ΟΑΚΑ) και πήρε το πρωτάθλημα στην τελευταία αναμέτρηση. Τα παιχνίδια βέβαια κρίθηκαν στον πόντο και χάρη στην κλάση του Βασίλη Σπανούλη.
Περίεργη χρονιά λοιπόν. Ο Παναθηναϊκός κατάφερε να πάρει το κύπελλο, να μην μείνει χωρίς τίτλο δηλαδή, αλλά δεν μπόρεσε να αποχαιρετήσει τον κορυφαίο της Ευρώπης Δημήτρη Διαμαντίδη όπως του άξιζε. Με πρωτάθλημα, κύπελλο και ευρωπαϊκό.